22/10/52
กริ้ง.............เสียงนาฬิกาปลุกน่ารำคาญดังขึ้นอีกแล้ว เป็นทุกๆเช้าตั้งแต่เปิดเทอมมาเพราะในเทอมนี้ได้เรียนตอนเช้าทุกวิชาเลย เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปตั้งตีสี่กว่าแล้ว เพราะมัวลงโปรแกรมวินโดว์ใหม่ รอแผ่นตั้งแต่สี่ทุ่ม ได้ลงตอนเที่ยงคืน แถมไดรเวอร์ยังมีปัญหาอีกเพราะเพื่อนมันลงให้ คอมก็ค้างเสียอารมณ์จริงๆ เลยเอากลับมาดูที่หอต่อก็ค้างเหมือนเดิม ทั้งไดรเวอร์ยังไม่สมบูรณ์เลยกะว่าพรุ่งนี้ค่อยลงใหม่
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ต้องฝืนสังขารไปเรียนแบบงึกๆงักๆ เหมือนเพลงปอยฝ้ายแหละครับฮ่าๆ
นั่งไปฟังไป...นอนไป ตั้งแต่อาจารย์เริ่มสอนจนปล่อยนั่นนแหละครับ จากนั้นก็ต้องไปเตรียมการที่จะจัดงานบายศรีสู่ขวัญเอกอีก พอถึงช่วงบ่ายก็ต้องมาเรียนอีก หลังจากเรียนแล้วก็เข้าไปในตัวเมืองกับเพื่อนเพื่อที่จะไปซื้อของขวัญมาให้น้องรหัสและน้องเท็คของแต่ละคน ผมโชคดีหน่อยที่มีไม่กี่คนเลยเสียเงินไม่มาก แต่ดูลักษณะบายศรีปีนี่คงจะน่าเบื่อตรงที่การแสดงนี่แหละ เพราะเขาว่าจะแสดงรำไทยอีกแล้ว
ซึ่งผมก็ไม่ได้ดูถูกการรำไทยแต่อย่างใด แต่งานนี้เป็นงานร่าเริงน่าจะมีความคิดใหม่ๆเข้ามาบ้าง เพราะอะไรๆก็จะรำไทยตลอด อาจทำให้เกิดความเบื่อหน่ายได้
พอซื้อของได้แล้วก็กะว่าจะมาทำงานเขียนบล็อกต่อ (วิชาที่ว่าก็คือบล็อกที่คุณกำลังอ่านนี่แหละครับ) ฮ่าๆๆ แต่กลับต้องเซ็งกับคอมเจ้าปัญหานี้จริงๆเพราะมันค้างเกินไปแล้ว ผมเลยลงลงวินโดว์ใหม่เองเลยซึ่งก็เป็นการลงครั้งแรกด้วย ก็ไม่เห็นยากอะไรเลย อีกอย่างตอนที่ผมลงกลับไม่มีปัญหาเหมือนที่เพื่อนมันลงให้เลย (คุยว่าตัวเองเจ๋งว่างั้นนะครับ) หลังจากนั้นก็พิมพ์ไปเรื่อยๆ จนมาถึงตอนท้ายๆนี้แหละครับ
จนผมคิดว่าเริ่มขี้เกียจแล้วหละ ยังไงก็ไว้เจอกันโอกาสหน้าครับ งานนี้ส่งทุกอาทิตย์ครับ ต้องเขียนบล็อกสัปดาห์ละครั้ง ยังไงก็พอแค่นี้ก่อนนะครับ
ขอกราบขอบพระคุณมิตรรักแฟนเพลงทุกท่านไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยครับ
ฮ่าๆๆยืมคำของ สายัณ สัญญา มาใช้หน่อยนะครับ
